محمد حاجی عزیزی

بعضی‌ها استاد نبودن؛ مأمور تخریب بودن. سال‌ها گذشته، اما هنوز بعضی‌ها با وقاحت، ژست استاد فرهیخته می‌گیرن. با پست‌های به‌ظاهر فرهنگی، سعی دارن روی گذشته‌شون خاک بریزن—اما بوی تعفن بعضی کارها، حتی با کتاب و لبخند و عنوان دکتر هم پوشیده نمی‌شه. آدم‌هایی که نه سواد کافی داشتن، نه وجدان. فقط اختیار نمره داشتن و از همون هم برای خالی کردن عقده‌هاشون استفاده کردن. آدم‌هایی که نمره نمی‌دادن—آینده می‌دزدیدن. برای بعضی‌ها یک عدد بی‌رحمانه، تبدیل شد به سقوط، تغییر مسیر زندگی، و خفه شدن رؤیاهاشون. و اون آدم، با تمام حقارتش، لذت می‌برد از اینکه «قدرت شکستن» داره. استاد نبود. شکنجه‌گر کوچک با قلم و لیست نمره بود. نه معیار علمی داشت، نه اخلاق، نه حتی درک اولیه‌ی مسئولیت. فقط یک چیز داشت: ذهنیت بیمار یک آدم بی‌کفایت، که وقتی قدرت می‌گرفت، تخریب می‌کرد. حالا نشسته پشت عکس‌های اتوکشیده و نوشته‌های سطحی، و داره از «اثر استاد در شکل‌گیری شخصیت دانشجو» می‌نویسه؟ واقعاً؟ کسی که خودش، بزرگ‌ترین ضربه رو به زندگی دانشجوها زد؟ تو، نماد زشتی قدرت دست آدم اشتباهی هستی. و هر پستی که می‌ذاری، فقط یک چیزه: توهین دوباره به اون‌هایی که ازت زخم خوردن. برو هرجا می‌خوای پست بزن، فیلم آموزشی ضبط کن، کتاب چاپ کن؛ اما بدون: اون‌هایی که با نمره‌هات له‌شون کردی، هنوز خواب شب ندارن. و تو هیچ‌وقت، هیچ‌وقت، آدم حسابی نبودی. فقط یک اشتباه بودی در سیستم آموزش این کشور.

باسلام و عرض ادب خدمت شما استاد گرامی.   استاد حاجی عزیزی، بسیار توانمند، با دانش، از سطح علمی بالائی برخوردار می باشند. برای من افتخاری بود که شاگرد ایشان بودم. از زحمات ایشان در ارائه بسیار عالی این درس تشکر و قدر دانی می شود.

به هر کسی که در دانشگاه تدریس می‌کنه نباید استاد گفت.

اون روز فهمیدم بعضیا زیر عنوان «استاد» قایم می‌شن تا عقده‌هاشونو خالی کنن. نه درس، نه محتوا، نه تلاش، فقط یه انتقام بچه‌گانه از پشت عنوان «استاد». اگه اسم این کارو آموزش گذاشتی، واقعاً تعریفِ آموزش رو باید عوض کرد. امیدوارم امروز دیگه یاد گرفته باشی که استاد بودن با دیکتاتور بازی فرق داره، هرچند برای بعضیا این مرز هیچ‌وقت روشن نشد. اگه هدفت از تدریس تربیت بود، این رفتارت بیشتر تخریب بود تا آموزش. هنوزم فکر می‌کنم یکی از غیرمنصفانه‌ترین تجربه‌های تحصیلیم بودی.