حمیدرضا پوراعتماد

به شدت کم دانش در عین حال اسم و رسم دار می باشند. بی مسئولیت در این حد که یک یا دو جلسه فقط سر کلاس حضور پیدا کردند. دانشجو ها پویا بودند اما ناتوانی در پاسخگویی دانشجوها سبب می شد که حضور کمرنگی داشته باشند. برای سنجش سطح سواد ایشن کافی است در مقداری بحث علمی به ایشان داشته باشید. همین امر سبب میشه که به دکتری دانشگاه ucl ایشون شک کنید. از بورس های دولتی چیز دیگری هم نمی شود انتظار داشت. وقتی به واسطه کسوت تعداد زیادی دانشجو به شما می دهند به هر حال تلاش آن دانشجویان به خروجی های خوبی برای شما هم منجر می شود. تعامل با ایشان بسیار پر ریسک است و افراد عاقل فاصله اطمینان را با ایشان حفظ می کنند، دانشجوهای زیادی وجود دارند که زندگی شخصی شان به واسطه با تعامل با ایشان مورد آسیب قرار گرفته است.

آقای دکتر پوراعتماد را نمی توان در دو سه جمله تعریف کرد. آشنایی ام با او از پژوهشکده علوم شناختی و مغز دانشگاه شهید بهشتی آغاز شد. او دکتری خود را از انگلیس گرفته ولی عجیب این است که نمی تواند به درستی یا روان انگلیسی صحبت کند. او رئیس پژوهشکده است و در آنجا درس می دهد، ولی هنوز نورون (یاختۀ عصبی) را نِرون (امپراتور خونریز روم) تلفظ می کند. او راهنمای چندین و چند پایان نامه و رساله بوده، ولی از روش تحقیق تقریباً هیچ نمی داند. او به پیشگامی خود در تأسیس پژوهشکدۀ علوم شناختی می بالد، ولی جز چند استاد ناکارامد و بعضاً کاملاً بی کفایت (چون خانم دکتر سماک نژاد) در آنجا گرد نیاورده است. او خود را پدر درمان اوتیسم در ایران می داند، ولی در درمانگاه خصوصی اش دانشجویانش را به بیگاری می گیرد، او...

صرفا سر کلاس وقت تلف میکنه، و از درسایی که باید از روی منبعی که خودتون میخونید میگه که سوال بپرسید از هم و بقیه جواب بدن، باقی‌ش هم خاطره میگه. خودشیفته و مستبد؛ تقریبا بدترین انتخابیه که میشه به عنوان استاد یک درس داشت: بی‌ملاحظه،بی‌دانش،با سخت‌گیری‌های عبث.